کعبۀ اهل ولاست صحن و سرای رضا           شهر خـراسان بُوَد کـرب و بلای رضا

در صف محشر خدا مشتری اشک اوست           هر که در اینجا کـند گـریه برای رضا

کـیـسـت پـنـاه همه جـز پـسر فـاطـمـه؟           چیست رضای خدا غیر رضای رضا؟

بر سـر دسـتـش بـرنـد هدیه برای خـدا           ریزد اگر دُرّ اشک، دیده به پای رضا

زهر جفا ریخت ریخت، شعله به کانون دل           خونِ جگر بود بود، قوت و غذای رضا

نـغـمـۀ قـدّوسـیـان بـود بـه آمـیـن بـلـنـد           حیف که خاموش شد صوت دعای رضا

یاد کند گر دَمی ز آن جگرِ چاک چاک           خون جگر جوشد از خشت طلای رضا

از در بـاب الجـواد مـی شنـوم دم به دم           یــا ابــتــای پــســر، وا ولــدای رضــا

بوسه به قبرش زدم، تازه ز طوس آمدم           بـاز دلـم در وطـن کـرده هـوای رضـا

گر بـرود در جـنان یا برود در جحـیـم           بـر لبِ میـثم بُـوَد مـدح و ثـنـای رضـا